Ram bij Fantastische Baan
Ik ben Ram, bijna 50 en woonachtig in Lelystad met Luc. Mijn kracht licht in de zachte kant van het aansturen van teams. Dus meer sturen op skills, houding & gedrag, coachen en mentoring. En dus minder keihard sturen op cijfers en resultaten, hoewel dit er natuurlijk bij hoort. In ondersteunde functies, ligt mijn kracht in het opbouwen en onderhouden van relaties, het regelen en organiseren van zaken, het opruimen van achterstanden en rommel, of juist het opbouwen van iets nieuws.
Fantastische Baan vroeg me om een blog te schrijven over mijn ervaringen bij Fantastische Baan en de opdrachtgever. Inmiddels ben ik 16 maanden aan het werk bij de eerste opdrachtgever en ga ik binnenkort over naar de tweede opdrachtgever.
Sander en ik hadden al een aantal jaren contact. Hij wist wat ik wilde, maar op een of andere manier, konden we in al die jaren niets voor elkaar betekenen, of het moment was net niet juist.
In 2021 moest ik het veld ruimen bij mijn toenmalige werkgever omdat onze enige klant een groot deel van het werkpakket van de afdeling waar ik werkte, terughaalde. En dan kiest een bedrijf ervoor om eigen werknemers te behouden en afscheid te nemen van de ingehuurde krachten. Of dat altijd de juiste keuze is, kun je je afvragen. Het is wel de snelste en vaak ook de goedkoopste oplossing. Dus, ondanks dat ik het gevoel had dat ik nog lang niet klaar was met het team en de verbeterslagen die we aan het maken waren, was het toch einde oefening.
Nederland zat inmiddels vol in de Corona-epidemie en GGD kon alle handjes gebruiken die er nodig waren. Zodoende werd ik benaderd door een partij die teamleiders en business-unit-managers wierf voor GGD, voor alle corona-projecten die een callcenter nodig hadden.
Een mooie opdracht: leidinggeven aan een team, midden in Corona, geen fysiek kantoor en dus mijn team en collega-teamleiders en -managers, nooit live gezien. Maar ook een moeilijke klus: dagelijks wijzigingen in proces, regel- & wetgeving en werkinstructies. Een minister die dingen twittert nog voordat hij ze met stakeholders deelt. Gevolg: burgers bellen al, nog voordat de uitvoerders van zijn beleid op de hoogte waren en de systemen hierop hadden ingericht. Zodoende liep ik er al een beetje over na te denken wat ik na deze klus wilde, ook omdat het werk al aan het teruglopen was in volume. Corona, vaccineren en testen zouden immers niet eeuwig duren, in ieder geval niet in hoog volume en mogelijk ook niet meer bij externe partijen.
En toen belde Sander, precies op het goede moment: ‘Ik heb een opdracht die jou op het lijf is geschreven.’ Na zo’n boodschap wil je natuurlijk in gesprek. Het ging om een organisatie die tijdelijk een teammanager nodig had. Voor een afdeling die meer aandacht nodig had dan ze kreeg. Waar met name aan de ‘zachte kant’ werk te doen was. Ik zou veel werk hebben aan het team (het zouden geen makkelijke mensen zijn). En ik zou onderdeel uitmaken van het tweedelijns MT. Een goede match. De opdracht zou in eerste instantie voor een jaar zijn met een mogelijke verlenging naar een tweede jaar.
Met Sander was ik er zo uit: primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden waren dik in orde, een mooie auto en het aantal uren dat ik graag wilde. En ook met de opdrachtgever was ik er snel uit: 2 gesprekken binnen een paar dagen en de mededeling dat ze het mij wel zagen doen. Vrij kort daarna ben ik gestart.
En het was wennen. Voordat ik ging werken bij GGD, had ik altijd bij commerciële opdracht- of werkgevers gewerkt. En nu zat ik in ene bij een semioverheidsorganisatie. Met alle luxe die daar bij hoort: een afdelingssecretariaat, flinke budgetten om leuke dingen mee te doen met je eigen team, mooie panden en de mogelijkheid om een dag (of een aantal dagen) op een externe locatie bijvoorbeeld een teamdag te (laten) organiseren. En goede automatenkoffie.
De keerzijde is er natuurlijk ook. Semioverheid betekent ook trage besluitvorming, eeuwig opschuivende deadlines, stroperige processen en eindeloos polderen. En dan op het laatste moment met stoom en kokend water projecten er door jassen.
En dat moeilijke team? Dat viel nogal mee. Vanaf het moment dat iemand de volle aandacht voor ze had, leken ze open te staan voor het gesprek, voor coaching, maar bovenal ook voor elkaar. Nu geldt dat niet voor iedere medewerker individueel, maar bij bijna iedereen zag ik een verschuiving de goede kant op. Bij de ene zette dat direct in, bij de ander pas onlangs (ik ben er nu 16 maanden). Ik hoop dat het team, met hun nieuwe teammanager (mijn opdracht stopt bijna), deze lijn kan voortzetten.
Waar m.i. vooral de bottleneck zat, was het MT. Hoe kun je beslissingen nemen met 16 MT-leden wanneer polderen is ingebed in de bedrijfscultuur? En wanneer MT-leden ja-zeggen en nee-doen? Wanneer processen, werkafspraken en werkinstructies niet zijn vastgelegd? Wanneer uniform werken een uitgangspunt is, maar ieder gebied het anders doet? Wanneer elke rapportage ter discussie staat? Dan heb je iemand nodig die ferm en zichtbaar optreedt. Wanneer dat onvoldoende (zichtbaar) gebeurt, heeft een MT geen slagkracht, geen daadkracht. Wat niet helpt is dat we het als afdeling financieel goed doen, zeker ten opzichte van andere afdeling binnen de organisatie. Van die kant is er dus geen prikkel om zaken anders of beter te gaan doen.
Deze noodzaak was er in ene wel toen de planningssoftware end-of-life was, en dus vervangen moest worden, en dat de hele organisatie over moest naar een nieuwe versie van SAP. Toen werd het heel belangrijk om processen goed vast te leggen zodat de softwareontwikkelaars wisten wat ze moesten bouwen. In dat proces zitten we nu volop. Omdat ik onderdeel uitmaak van het procesteam, zit ik nu dichter bij de plek waar de beslissingen worden genomen. Voor de organisatie is het wennen. Eind 2023 moeten beide projecten staan, de werkinstructies geschreven zijn, moeten medewerkers getraind zijn, moeten er work-arounds uitgeschreven zijn voor onderdelen die bij deze live-gang nog niet gereed zijn etc.
Interessant om mee te maken. Zeker wanneer je aan de groep merkt dat de wil er is om er wat goeds van te maken, ondanks dat de wensen en eisen van verschillende afdelingen die hier mee gaan werken, best ver uit elkaar liggen. En nu moeten er relatief snel beslissingen genomen worden, iets wat niet perse de normale gang van zaken is.
Maar de vraag ‘wie gaat dit team op de lange termijn aansturen, en wie neemt deel aan deze projectgroep?’ was de vraag die beantwoord moest worden. Wil ik dit wel? Wil de organisatie, nu besloten was de door mij bekleedde functie een meer definitief karakter te geven, dit wel? Wilde Fantastische Baan verder met deze opdrachtgever?
Voor mij was daar vrij vlot een antwoord op. Hoe boeiend ik het ook vond, ik voel me toch beter binnen een commerciële organisatie. Waar beslissingen wat vlotter genomen worden, waar ego geen doorslaggevende factor is in de manier waarop je communiceert, en waar polderen een uitzondering is en geen regel.
Sander heeft mij altijd vrij gelaten in die keuze: ‘We zoeken samen naar wat bij jou past en wat jij goed vindt voelen.’ En dat is wat mij altijd heeft aangesproken bij Fantastische Baan: de werknemer staat centraal en daarbij wordt een bedrijf gezocht dat aansluit. In plaats van andersom: er is een vacature en daar worden CV’s bij gezocht. Daardoor is het gesprek rondom het switchen van opdrachtgever ook geen zware kost. Sander staat altijd open voor dit gesprek, maar is ook bereid je te laten gaan wanneer je na bijvoorbeeld een jaar over zou willen naar een dienstverband bij de opdrachtgever. Het draait altijd om jou als mens, en dat vind ik in ieder geval heel erg prettig.
Daardoor is Sander ook vrij snel in de lucht gekomen met een opdrachtgever en functie waar ik nu behoefte aan heb: een commerciële omgeving en geen HR-verantwoordelijkheid. En weer terug naar een aannemer. Bij aannemers heb ik al eerder en lang gewerkt. Meer een no-nonsens mentaliteit, duidelijker in de communicatie en soms met een scherp randje.
Het was nog even spannend hoe we het zouden gaan doen. Zou Fantastische Baan enkel de werving & selectie doen en zou ik direct bij de opdrachtgever in dienst gaan? Of zou ik nog een jaar bij Fantastische Baan blijven en ingeleend worden door de opdrachtgever? Omdat ik het zo naar mijn zin heb bij Sander, ging mijn voorkeur uit naar de tweede optie. Na wat overleg tussen Sander en de opdrachtgever, is het uiteindelijk inlenen geworden.
Dus het nieuwe avontuur gaat nu snel beginnen. Deze laatste weken de laatste dingen afronden bij de huidige opdrachtgever, nog een afscheidsborrel met mijn team en dan snel aan de gang bij de nieuwe opdrachtgever. Zin in!
